Τον 5ο αιώνα, οι Βησιγότθοι κατέκτησαν μέρος της Ρωμαϊκής Ισπανίας, διαίρεσαν τη χώρα και καθιέρωσαν ένα νέο νομικό πλαίσιο. Πολλά μέρη του συστήματος των Βησιγότθων υπέστησαν Ρωμαιοποίηση, όπως και το νομικό τους πλαίσιο – το παραδοσιακό σύστημα των Βησιγότθων βασιζόταν στον «Κώδικα Eurico» και στον «Κώδικα Leovigildo», που αργότερα μετατράπηκε στο «Liber Iudiciorum», με Ρωμαϊκές επιρροές. Ωστόσο, είναι σημαντικό να σημειωθεί επίσης ότι το νομικό πλαίσιο είχε ένα πολύ εθνικιστικό στοιχείο, σε αντίθεση με το Ρωμαϊκό. Ένα άλλο σημαντικό δεδομένο είναι ότι αυτός υπήρξε ο πρώτος πλήρης κώδικας που ίσχυε για τους Βησιγότθους και τους Ρωμαίους που ζούσαν στην Ισπανία, ενώ πριν ο κάθε λαός είχε τους δικούς του νόμους. (Derecho en la red 2012)
Ο 8ος αιώνας έφερε την κατάκτηση της Ισπανίας από το Ισλάμ. Έτσι, η χώρα έγινε η μουσουλμανική επικράτεια Αλ-Ανταλούς (αν και δεν είχαν κατακτηθεί όλες οι περιοχές της σημερινής Ισπανίας), και το νομικό πλαίσιο εξαρτιόταν από τους Καδήδες, που είχαν παρόμοιο ρόλο με τους σημερινούς δικαστές. Οι Καδήδες έπρεπε να είναι ειδικοί στον νόμο και έπρεπε να επιδεικνύουν καλή συμπεριφορά. Υπήρχαν πολλές προϋποθέσεις για να αναρριχηθεί κανείς σε αυτή τη θέση, αλλά ταυτόχρονα κέρδιζε καλή φήμη. Οι Καδήδες έπρεπε να είναι Μουσουλμάνοι, ελεύθεροι ενήλικες άνδρες, ευφυείς, και να χαίρουν της εμπιστοσύνης του Χαλίφη και του Μεγάλου Καδή της Κόρδοβας.
Ένα άλλο σημαντικό στοιχείο του νομικού πλαισίου υπό τη Μουσουλμανική κυριαρχία ήταν η απουσία του «δεδικασμένου» – αυτό σημαίνει ότι η ίδια υπόθεση μπορούσε να επιδικαστεί περισσότερες από μία φορές, δημιουργώντας σημαντική ανασφάλεια. Επίσης, το νομικό πλαίσιο στηριζόταν στους Μουσουλμανικούς νόμους. (López Corsi 2014)
Το 1492, οι Καθολικοί Μονάρχες κατέκτησαν το υπόλοιπο τμήμα της Αλ-Ανταλούς και ολόκληρη η επικράτεια της σημερινής Ισπανίας συνενώθηκε σε μία καθολική αυτοκρατορία. Από τον 15ο αιώνα, το νομικό πλαίσιο της Ισπανίας ήταν το Καστιλιανό Νομικό Πλαίσιο, το οποίο είχε ως κυριότερο σημαντικό στοιχείο την προοδευτική απώλεια αυτονομίας και τη συγκέντρωση της εξουσίας στα χέρια των Καστιλιανών βασιλέων. Αυτή η περίοδος χαρακτηρίζεται νομικά από την προσωπική νομοθετική δραστηριότητα των βασιλέων που δημιουργούσαν την πλειοψηφία των διατάξεων. Μόνο το «Fuero Real» [Βασιλικός Δημοτικός Κώδικας] και το «Fuero Juzgo» [Τοπικός Δικανικός Κώδικας] (που ανήκαν σε διακριτούς δήμους του βασιλείου) διατήρησαν την τοπική τους εξουσία. Έως τον 17ο αιώνα, τα δικαστήρια είχαν χάσει σχεδόν όλη την εξουσία τους. (Derecho en red 2013)
Κατά τα επόμενα χρόνια, πέρα από τη νομική σημασία των Αμερικανικών αποικιών, υπήρξε αλλαγή της μοναρχίας στην Ισπανία (18ος αιώνας). Το νομικό πλαίσιο έγινε ακόμα πιο συγκεντρωτικό και η Εκκλησία, που παλιότερα είχε μεγάλη νομική εξουσία στη χώρα, είδε την εξουσία της να μειώνεται. (Jaimes de Amat, y otros 2005)
Τον 19ο αιώνα (1812), εμφανίστηκε το πρώτο σύνταγμα της Ισπανίας, ένα νομικό κείμενο ενάντια στον Γάλλο κατακτητή. Αυτό το σύνταγμα επεδίωκε να κωδικοποιήσει ολόκληρο το νομικό πλαίσιο για ολόκληρο το βασίλειο (αστικός, ποινικός και εμπορικός κώδικας), αλλά εξαιτίας της αυτόνομης εξουσίας ορισμένων περιοχών της χώρας, αυτό δεν ήταν απολύτως εφικτό. Ωστόσο, αυτός ο αιώνας έφερε πολλούς σημαντικούς νόμους, όπως ο Νόμος του Πολιτικού Γάμου και ο Νόμος του Ληξιαρχείου.
Το 1889 εγκρίθηκε ο Αστικός Κώδικας, ο οποίος σεβόταν την εξουσία των περιοχών που διατηρούσαν την αυτονομία τους. Αυτός ο Αστικός Κώδικας παραμένει σε ισχύ μέχρι σήμερα στην Ισπανία, αν και με πολλές τροποποιήσεις.
Αξίζει, επίσης, να αναφερθεί ότι η Ισπανία υπέστη τη δικτατορία του Στρατηγού Φράνκο από το 1939 έως το 1975. Σε αυτή την περίοδο, όλες οι νομοθετικές και εκτελεστικές εξουσίες είχαν συγκεντρωθεί στο πρόσωπο του δικτάτορα, Στρατηγού Φράνκο. Μόνο μετά τον θάνατο του «Caudillo», το 1975, η Ισπανία ξεκίνησε τη διαδικασία της μετάβασης σε δημοκρατικό πολίτευμα και δημιουργήθηκε το σημερινό Ισπανικό Σύνταγμα (1978).
Τον 5ο αιώνα, οι Βησιγότθοι κατέκτησαν μέρος της Ρωμαϊκής Ισπανίας, διαίρεσαν τη χώρα και καθιέρωσαν ένα νέο νομικό πλαίσιο. Πολλά μέρη του συστήματος των Βησιγότθων υπέστησαν Ρωμαιοποίηση, όπως και το νομικό τους πλαίσιο – το παραδοσιακό σύστημα των Βησιγότθων βασιζόταν στον «Κώδικα Eurico» και στον «Κώδικα Leovigildo», που αργότερα μετατράπηκε στο «Liber Iudiciorum», με Ρωμαϊκές επιρροές. Ωστόσο, είναι σημαντικό να σημειωθεί επίσης ότι το νομικό πλαίσιο είχε ένα πολύ εθνικιστικό στοιχείο, σε αντίθεση με το Ρωμαϊκό. Ένα άλλο σημαντικό δεδομένο είναι ότι αυτός υπήρξε ο πρώτος πλήρης κώδικας που ίσχυε για τους Βησιγότθους και τους Ρωμαίους που ζούσαν στην Ισπανία, ενώ πριν ο κάθε λαός είχε τους δικούς του νόμους. (Derecho en la red 2012)
Ένα άλλο σημαντικό στοιχείο του νομικού πλαισίου υπό τη Μουσουλμανική κυριαρχία ήταν η απουσία του «δεδικασμένου» – αυτό σημαίνει ότι η ίδια υπόθεση μπορούσε να επιδικαστεί περισσότερες από μία φορές, δημιουργώντας σημαντική ανασφάλεια. Επίσης, το νομικό πλαίσιο στηριζόταν στους Μουσουλμανικούς νόμους. (López Corsi 2014)
Το 1492, οι Καθολικοί Μονάρχες κατέκτησαν το υπόλοιπο τμήμα της Αλ-Ανταλούς και ολόκληρη η επικράτεια της σημερινής Ισπανίας συνενώθηκε σε μία καθολική αυτοκρατορία. Από τον 15ο αιώνα, το νομικό πλαίσιο της Ισπανίας ήταν το Καστιλιανό Νομικό Πλαίσιο, το οποίο είχε ως κυριότερο σημαντικό στοιχείο την προοδευτική απώλεια αυτονομίας και τη συγκέντρωση της εξουσίας στα χέρια των Καστιλιανών βασιλέων. Αυτή η περίοδος χαρακτηρίζεται νομικά από την προσωπική νομοθετική δραστηριότητα των βασιλέων που δημιουργούσαν την πλειοψηφία των διατάξεων. Μόνο το «Fuero Real» [Βασιλικός Δημοτικός Κώδικας] και το «Fuero Juzgo» [Τοπικός Δικανικός Κώδικας] (που ανήκαν σε διακριτούς δήμους του βασιλείου) διατήρησαν την τοπική τους εξουσία. Έως τον 17ο αιώνα, τα δικαστήρια είχαν χάσει σχεδόν όλη την εξουσία τους. (Derecho en red 2013)
Κατά τα επόμενα χρόνια, πέρα από τη νομική σημασία των Αμερικανικών αποικιών, υπήρξε αλλαγή της μοναρχίας στην Ισπανία (18ος αιώνας). Το νομικό πλαίσιο έγινε ακόμα πιο συγκεντρωτικό και η Εκκλησία, που παλιότερα είχε μεγάλη νομική εξουσία στη χώρα, είδε την εξουσία της να μειώνεται. (Jaimes de Amat, y otros 2005)
Τον 19ο αιώνα (1812), εμφανίστηκε το πρώτο σύνταγμα της Ισπανίας, ένα νομικό κείμενο ενάντια στον Γάλλο κατακτητή. Αυτό το σύνταγμα επεδίωκε να κωδικοποιήσει ολόκληρο το νομικό πλαίσιο για ολόκληρο το βασίλειο (αστικός, ποινικός και εμπορικός κώδικας), αλλά εξαιτίας της αυτόνομης εξουσίας ορισμένων περιοχών της χώρας, αυτό δεν ήταν απολύτως εφικτό. Ωστόσο, αυτός ο αιώνας έφερε πολλούς σημαντικούς νόμους, όπως ο Νόμος του Πολιτικού Γάμου και ο Νόμος του Ληξιαρχείου.
Το 1889 εγκρίθηκε ο Αστικός Κώδικας, ο οποίος σεβόταν την εξουσία των περιοχών που διατηρούσαν την αυτονομία τους. Αυτός ο Αστικός Κώδικας παραμένει σε ισχύ μέχρι σήμερα στην Ισπανία, αν και με πολλές τροποποιήσεις.
Αξίζει, επίσης, να αναφερθεί ότι η Ισπανία υπέστη τη δικτατορία του Στρατηγού Φράνκο από το 1939 έως το 1975. Σε αυτή την περίοδο, όλες οι νομοθετικές και εκτελεστικές εξουσίες είχαν συγκεντρωθεί στο πρόσωπο του δικτάτορα, Στρατηγού Φράνκο. Μόνο μετά τον θάνατο του «Caudillo», το 1975, η Ισπανία ξεκίνησε τη διαδικασία της μετάβασης σε δημοκρατικό πολίτευμα και δημιουργήθηκε το σημερινό Ισπανικό Σύνταγμα (1978).
Attachments1
-
Add a note