Πηγές Ισπανικού Δικαίου – κεφάλαιο 1 sp

Η βασική πηγή του Ισπανικού Νομικού Πλαισίου είναι ο Αστικός Κώδικας και το δίκαιο αναθέτει στο Ανώτατο Δικαστήριο νε ερμηνεύει και να εφαρμόζει τον νόμο, τα έθιμα και γενικά τα νομικά δικαιώματα. Το Ισπανικό Σύνταγμα (1978) θεσπίζει δικαστήρια και αναδεικνύει την αρχή της δικανικής ενότητας στην οργάνωση και λειτουργία των δικαστηρίων. Οι δικαστές και τα δικαστήρια έχουν συγκεκριμένη δικαιοδοσία και μπορούν να αποφανθούν μόνο για υποθέσεις που ο νόμος ορίζει ότι εμπίπτουν στη δικαιοδοσία τους.

Ο Οργανικός Νόμος περί Δικαστικής Εξουσίας (άρθρο 122 τους Ισπανικού Συντάγματος) καθορίζει τρία κύρια σημεία του Συστήματος Απονομής Δικαιοσύνης:

• Επικράτεια: Διαίρεση της Ισπανίας σε Αυτόνομες Κοινότητες που απαρτίζονται από περιφέρειες. Από την διαίρεση αυτή, κάθε δικαστήριο έχει δικαιοδοσία στην κοινότητα όπου εδρεύει. Ωστόσο, το Εθνικό Δικαστήριο, το Ανώτατο Δικαστήριο και το Κεντρικό Δικαστήριο έχουν εθνική δικαιοδοσία.
• Μονομελής ή συλλογικός χαρακτήρας των Οργάνων: όλα τα όργανα είναι μονομελή εκτός από το Ανώτατο Δικαστήριο, το Εθνικό Δικαστήριο, τα Ανώτερα Δικαστήρια και τα Επαρχιακά Δικαστήρια.
• Δικαιοδοσία: Μπορούμε να διαχωρίσουμε τέσσερις ευρείς τομείς θεμάτων δικαίου: αστικό, ποινικό, διοικητικό και κοινωνικό. Επιπρόσθετα, η στρατιωτική δικαιοδοσία έχει δικούς της κανόνες. Δεν υπάρχουν εξειδικευμένα δικαστήρια, αλλά κάποια θέματα (όπως βία βάσει του φύλου, ζητήματα ανηλίκων, κ.α.) είναι εξειδικευμένα παρόλο που υπόκεινται σε κανονική δικαιοδοσία. (European Justice)