Κατά τη βυζαντινή εποχή, η νομοθεσία του Βυζαντίου αποτελούσε την ευρέως αναγνωρισμένη νομοθεσία της χώρας. Ήταν μέρος του νομικού κώδικα των Ασσιζών, που εφαρμόστηκε κατά την περίοδο της φραγκοκρατίας (1192-1489) και της ενετοκρατίας (1489-1570). Κατά τον 16ο αιώνα, οι Ενετοί επιχείρησαν να εισάγουν το δικό τους νομικό σύστημα. Ωστόσο, κατά την οθωμανική περίοδο (1570-1878) οι περισσότεροι κάτοικοι της Κύπρου εφάρμοζαν την οθωμανική νομοθεσία.
Από τον 16ο έως τον 19ο αιώνα, οι Ενετοί επιθυμούσαν να εισάγουν το δικό τους νομικό σύστημα. Από το 1570 έως το 1878, οι οθωμανικοί κώδικες ήταν οι νόμοι που χρησιμοποιούνταν και εφαρμόζονταν.
Το 1869 τέθηκε σε εφαρμογή ένας νέος κώδικας γνωστός ως «Mejelle» ή «Αστικός Κώδικας της 10ης Μαρτίου 1869». Βασιζόταν στις αποφάσεις και τα «λεχθέντα εν παρόδω» του Ιμάμη. Το κείμενο λέγεται ότι είχε σημαντικές ομοιότητες με τη «Χεττάγια», ένα κραταιό ινδικό καθεστώς.
Ο Οθωμανικός Εμπορικός Κώδικας έμοιαζε, επίσης, με τον Ναπολεόντειο Κώδικα που εφαρμόστηκε στη Γαλλία κι ενίοτε σε ευρύτερες περιοχές της Ευρώπης. Ο Οθωμανικός Ποινικός Κώδικας και ο Ναυτικός Κώδικας που χρησιμοποιούνταν εκείνη την εποχή βασίζονταν, επίσης, στην γαλλική νομοθεσία περί κακουργημάτων και στο γαλλικό ναυτικό δίκαιο, αντίστοιχα.
Έως το 1878 εφαρμόστηκαν και άλλα οθωμανικά νομοθετήματα στην Κύπρο, όπως το κληρονομικό δίκαιο, ο νόμος περί Τύπου, ο νόμος περί ακίνητης περιουσίας και ο νόμος περί ορυχείων. Ωστόσο, το 1878 η Τουρκία παραχώρησε την Κύπρο στη Μεγάλη Βρετανία ως μέρος της Σύμβασης Αμυντικής Συμμαχίας που συνάφθηκε στις 4 Ιουνίου 1878 ανάμεσα στην Τουρκία και τη Μεγάλη Βρετανία. Στην υπογραφή της εν λόγω σύμβασης οδήγησε η ανησυχία της Τουρκίας ότι η Ρωσία κατελάμβανε ολοένα περισσότερες περιοχές με γεωπολιτικό ενδιαφέρον για την Τουρκία. Η Τουρκία ζήτησε τη βοήθεια της Μεγάλης Βρετανίας, κι έτσι παραχωρήθηκε η διοίκηση και η κατοχή της Κύπρου στη Μεγάλη Βρετανία έναντι μέρους του δημοσιονομικού πλεονάσματος της τελευταίας, το οποίο κατ’ εκτίμηση ανήλθε στα 22.936 «πουγγία», όπου «έκαστον πουγγίον = 500 γρόσια».
Αρχικά, η διοίκηση της Κύπρου από τη Μεγάλη Βρετανία θα αποτελούσε ένα προσωρινό μέτρο. Υπήρχε η πεποίθηση πως όταν η Ρωσία έφευγε από την Αρμενία, θα έπαυε η κατοχή και η διοίκηση της Κύπρου από τη Μεγάλη Βρετανία, και η Κύπρος θα επέστρεφε στους Οθωμανούς.
Κατά τη βυζαντινή εποχή, η νομοθεσία του Βυζαντίου αποτελούσε την ευρέως αναγνωρισμένη νομοθεσία της χώρας. Ήταν μέρος του νομικού κώδικα των Ασσιζών, που εφαρμόστηκε κατά την περίοδο της φραγκοκρατίας (1192-1489) και της ενετοκρατίας (1489-1570). Κατά τον 16ο αιώνα, οι Ενετοί επιχείρησαν να εισάγουν το δικό τους νομικό σύστημα. Ωστόσο, κατά την οθωμανική περίοδο (1570-1878) οι περισσότεροι κάτοικοι της Κύπρου εφάρμοζαν την οθωμανική νομοθεσία.
Από τον 16ο έως τον 19ο αιώνα, οι Ενετοί επιθυμούσαν να εισάγουν το δικό τους νομικό σύστημα. Από το 1570 έως το 1878, οι οθωμανικοί κώδικες ήταν οι νόμοι που χρησιμοποιούνταν και εφαρμόζονταν.
Το 1869 τέθηκε σε εφαρμογή ένας νέος κώδικας γνωστός ως «Mejelle» ή «Αστικός Κώδικας της 10ης Μαρτίου 1869». Βασιζόταν στις αποφάσεις και τα «λεχθέντα εν παρόδω» του Ιμάμη. Το κείμενο λέγεται ότι είχε σημαντικές ομοιότητες με τη «Χεττάγια», ένα κραταιό ινδικό καθεστώς.
Ο Οθωμανικός Εμπορικός Κώδικας έμοιαζε, επίσης, με τον Ναπολεόντειο Κώδικα που εφαρμόστηκε στη Γαλλία κι ενίοτε σε ευρύτερες περιοχές της Ευρώπης. Ο Οθωμανικός Ποινικός Κώδικας και ο Ναυτικός Κώδικας που χρησιμοποιούνταν εκείνη την εποχή βασίζονταν, επίσης, στην γαλλική νομοθεσία περί κακουργημάτων και στο γαλλικό ναυτικό δίκαιο, αντίστοιχα.
Έως το 1878 εφαρμόστηκαν και άλλα οθωμανικά νομοθετήματα στην Κύπρο, όπως το κληρονομικό δίκαιο, ο νόμος περί Τύπου, ο νόμος περί ακίνητης περιουσίας και ο νόμος περί ορυχείων. Ωστόσο, το 1878 η Τουρκία παραχώρησε την Κύπρο στη Μεγάλη Βρετανία ως μέρος της Σύμβασης Αμυντικής Συμμαχίας που συνάφθηκε στις 4 Ιουνίου 1878 ανάμεσα στην Τουρκία και τη Μεγάλη Βρετανία. Στην υπογραφή της εν λόγω σύμβασης οδήγησε η ανησυχία της Τουρκίας ότι η Ρωσία κατελάμβανε ολοένα περισσότερες περιοχές με γεωπολιτικό ενδιαφέρον για την Τουρκία. Η Τουρκία ζήτησε τη βοήθεια της Μεγάλης Βρετανίας, κι έτσι παραχωρήθηκε η διοίκηση και η κατοχή της Κύπρου στη Μεγάλη Βρετανία έναντι μέρους του δημοσιονομικού πλεονάσματος της τελευταίας, το οποίο κατ’ εκτίμηση ανήλθε στα 22.936 «πουγγία», όπου «έκαστον πουγγίον = 500 γρόσια».
Αρχικά, η διοίκηση της Κύπρου από τη Μεγάλη Βρετανία θα αποτελούσε ένα προσωρινό μέτρο. Υπήρχε η πεποίθηση πως όταν η Ρωσία έφευγε από την Αρμενία, θα έπαυε η κατοχή και η διοίκηση της Κύπρου από τη Μεγάλη Βρετανία, και η Κύπρος θα επέστρεφε στους Οθωμανούς.
-
Add a note